Birkaç hafta öncesine kadar blog yazmakla yakından uzaktan alakam yoktu.  Benim için hayat Wattpad'de kitap yazmaktan ibaretti.  

Sonra ne oldu tahmin edin? 

İlhamımı kaybettim.  Bir,  her ne kadar ciddi olmasa da,  yazarın ilhamını kaybetmesi korkunç bir șeydir.  Kendimi uzay boșluğunda salınan amaçsız bir kedi gibi hissediyordum. 

(Neden kedi,  diye sormayın.  Hiçbir fikrim yok.) 

Sonra benimle aynı sendromu geçiren herkesin yaptığını yaptım ve blog yazmaya niyetlendim.  Tabi ki de bildiğiniz gibi blog yazmak Wattpad'de yaz ve yayınla demek kadar kolay değil. Bi'ssürü bi'ssürü inceliği var bu ișin.  

Kartlarımı açık oynamaktan yanayım,  ilișkimizi bir yalan üzerine kurmak istemiyorum.  Ben tembel bir insanım. Bu ev ödevi yapmaya üșenmek gibisinden değil,  annemler su istediğinde kalkamam diyerek bir de yüzsüzce " Siz kalktığınızda bana da getirin,  canım çekti."  dedirten cinstenim. 

Tabi bu kadar tembel olunca doğal olarak kendi bașınıza nasıl blog açarsınız! Yorucu iș Valla.  Ben de direkt ablama koștum.  Neyse ki o benim gibi tembel biri değil,  hemencecik yardım etti.  Kınadığınızı duyar gibiyim,  neden ki?  Bunu yapan bir tek ben değilim.  Tamam,  herkes benim gibi sömürmekten yana olmayabiliyor ama dikkatimi çekti, kim blog yazmaya bașladıysa mutlaka bașka insanların tesirinde kalarak bu ișe baș koymuș oluyor. 

(Her neyse iște bu șekilde de bu ișten paçayı kurtardım.) 

Gördüğüm kadarıyla yazıyı fazlaca uzatmıșım.  Ne șekilde bir insan olduğumu az çok anlamıșsınızdır.  Olmadı zaten daha çok vaktimiz var.  Burada her konu hakkında yazı yazmak istiyorum.  4 telli gitardan,  sevgililer gününde hediye almamak için ayrılıp ertesi gün barıșan hain sevgiliye kadar herșeyden bahsetmek istiyorum. 

(Sevgili olayını duyunca benimde tepkim bu oldu.)